Çıplak şehirleri insanlık için giydirebilir miyiz?

Eskiden Gece konduların bir tarzı, kendine özgü bir tadı vardı.  Gece kondular, sınıf farklılıkların  müstakil yaşam döngüsünde buluşma noktasıydı.

Köylerin; göç dalgalarında ve refah seviyelerinin gelir düzeyi ile yükseldiği yerleşim alanlarında köy/kırsal yaşamı “ beton ve tuğlaya “ yenik düşüyor.

Kırsallarımızda,  “  rahat yaşam; betonla yaşam “ anlamına geliyor... Geliyor gelmesine de içi onları, dışı başkalarını yakıyor.

Bina yapım kültürü; betonarmenin tuğla ile çevrelenip tepelerinde filizlenmeye hazır bekletilmesi olarak değerlendiriliyor.     . 

Ne yazik ki, köyünden, beldesine; ilçesinden, iline; şehrinden, metropolüne görüntü ayni... Çevremizde  tuğlalı , sıvalı, filizli  binaların oluşturduğu “ görüntü kirliliği “ yılların verdiği alışkanlıkla kabul ediliyor.  

Sıva ve Boya/Badana : Bu ikilinin, bina toplam maliyeti içinde değeri,  yok denecek kadar az. Ancak  bina  tamamlanınca “ sıva “ çoğu zamanda “ boya/badana “ unutulup gidiyor. Bunun nedeni,  sıva ve boya/badananın  bina kullanımı ile doğrudan bir ilgisinin olmaması, ihtiyaç duyulmaması oluyor. 

Bu zihniyet; köy ve kırsalda oluşan ve göçler sonucunda Anadolu’dan gelen, yıllar içinde bozulan ve bozulmasına izin verilen yapı kültürünün eseridir. .  “ Binanın içi beni ; dışı kimi ilgilendirirse ilgilendirsin. “ anlayışı !..

Ana sorun; Bireysel yapılaşma döngüsünde tapu ve imarı olan alanlarda fertlerin sıvasız ve /veya badanasız bina yapmaları ve fertlerle birilkte idari yapıların  bu yapılaşmayı seyretmesidir. 

Burdan “ yerel yönetimleri “, “ denetim mekanizmalarını “  ve “ dış cephede tamamlayıcı  “ firmaları sorumluluk almaya davet ediyorum.

“ ÇIPLAK ŞEHRİ “  insanlık için “ GİYDİREBİLİRMİYİZ  ? “

BİLGE ÖZDEMİR

CEO – REDAC & EMLAKCHI REAL ESTATE CONSULTANT